ผิงผิงโภชนา

Open Now

Now Closed

ทริปขึ้นเหนือที่ยังไม่หนาว ของครอบครัวนักกิน (เอาแต่กิน) ของเรา ถึงแม้ไม่หนาวแต่บรรยากาศก็ดี อากาศสดชื่นค่ะ ขับรถออกจากตัวเมืองเชียงรายแต่เช้าตรู่ รถสเปซวากอนที่แออัดไปทั้งหมด 7 ชีวิต+สัมภาระ ก็ขึ้นดอยแม่สลอง ด้วยความที่น้องสาววววอยากไปมากกกก ถึงแม้ทางจะลาดยางตลอด..แต่จุดเลี้ยวขึ้นเขาลงเขาและทางลาดชันต่างๆ ก็แทบเอาคนนั่งขย้อนข้าวเช้าออกมา แต่เด็กๆ อึดมากค่ะ..ไม่มีบ่นเรื่องเมารถเลย จุดแรกเลยต้องไปขอพักที่ไร่ชา 101 ก่อน...พร้อมกับกลิ่นคลัชไหม้นิดๆ พ่อเจ้าประคุณกลัวรถขึ้นไม่ไหวเลยต้องปิดแอร์เปิดหน้าต่าง ขับเกียร์ต่ำตลอด...คนนั่งใจตุ้มๆต่อมๆตลอดทาง แต่ก็ขึ้นจนถึงยอดดอยจนได้ค่าาาาขึ้นถึงยอดดอยก็เห็นร้านขายชาเรียงรายเต็มสองฟาก พร้อมร้านของฝากจากชาวเขา ทีแรกนึกว่าเหยียบเข้าเมืองจีนหรือไร...แต่เห็นตัวหนังสือภาษาไทยก็รู้ว่านี่ยังอยู่เมืองไทยนะ...บรรยากาศสบายๆ ได้กลิ่นชาลอยมาตามลม คนไม่เยอะ เพราะไม่ใช่วันหยุดและยังไม่เข้าหน้าหนาว ดอกไม้ยังไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ ครอบครัวนักกินของเราก็เริ่มเดินยืดแข้งยืดขาก่อนจะตัดสินใจหาร้านฝากท้องมื้อกลางวัน สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านข้างทาง ติดกับโรงเรียนร้านหนึ่งชื่อร้าน "ผิงผิงโภชนา" ฮั่นแน่ ชื่อเดียวกับหลานเราซะด้วย มีคนกินอาหารอยู่ในร้านโต๊ะสองโต๊ะ แต่ขอพักท้องก่อนคะ นั่งรถเวียนหัวมากกกกกร้านชาที่นี่ไม่แพงมีให้เลือกเยอะมากค่ะ จนเลือกไม่ถูก มีให้ชิมชาตลอดทาง บรรยากาศเหมือนอยู่เมืองจีน และก็จะมีร้านขายของฝากเล็กๆ สามสี่ร้าน คนขายแต่งชุดชาวเขา มีผักผลไม้แปลกๆ พื้นเมืองวางขายเรียงราย ฮั่นแน่...อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ ว่าทำไมไม่เข้าของกินสักที..ก็คนเขียนยังเมารถอยู่นี่ค้าาา ถึงคนอ่านอาจจะหิวก็เถอะ หลังจากเดินจนกระเพาะเริ่มทำงาน ก็ลงมติว่าจะกินข้าวที่ร้าน ผิงผิง เพราะร้านดูสะอาดสะอ้าน แม้ไม่ใหญ่มากแต่เมนูติดหลังร้านก็โดนใจอยู่มาถึงดอยแม่สลองทั้งที...เมนูเด็ดที่ขาดไม่ได้ก็คือ "ขาหมูหมั่นโถว" แต่ขอโทษคะ ถ่ายรูปไม่ทันนนน พอของมามือหลายคู่ก็จ้วงๆๆๆๆ จนสภาพที่เห็น แม่ผึ้งคิดว่า "ไม่ถ่ายดีกว่า" หลังจากจ้วงไปเกือบหมด หมั่นโถวก็มา 5555 หมั่นโถวร้านนี้ทีแรกนึกว่าจะสีขาวๆ แต่ไม่ใช่ค่ะ...เป็นหมั่นโถวหลายสี มีทั้งสีขาว สีเหลือง (น่าจะผสมฟักทอง) สีม่วงอ่อน (อันนี้เผือกแน่) สีแบบผสมงาดำ อร่อยทุกแบบเลยค่ะ..นิ่มมากกกกกก แทบละลายในปาก ไม่ผิดหวังจริงๆเมนูต่อไปก็ผัดยอดถั่วลันเตา...มีคนแนะนำมา.บอกว่าอร่อยกว่าผัดยอดมะระหรือยอดซาโปเต้...พอของมาก็รีบจ้วง ดีนะที่ถ่ายไว้ทัน.. แฟนกินเข้าไปคำแรกทำตาเคลิ้ม บอกว่าหวานกรอบอร่อยยยยยทานมาสองจานก็ขอซดน้ำแกงร้อนๆ ให้อร่อย...ทริปนี้เน้นเผ็ดมากไม่ได้ค่ะ..เด็กๆมาด้วยตั้งสองคน แถมเป็นเด็กชอบซดน้ำแกงซะด้วยยย น้าตาลเลยสั่ง "เอ็นกวางตุ๋น" ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบนยอดดอยหาเอ็นกวางมาจากไหน หวังว่าคงไม่ใช่กวางเอ๋งนะค้ะ ชามนี้ได้ใจเราไปเต็มๆ กลมกล่อมมากค่ะ.ผสมกับกลิ่นเครื่องยาจีน หอม ยิ่งถ้าคิดว่ากินหน้าหนาวล่ะก็ คงจะอร่อยยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัวหลังจากเอ็นกวางตุ๋นก็มาลอง "หมูน้ำค้าง" อันนี้เราเฉยๆ ถามร้านเค้าว่าหมูน้ำค้างคืออะไร ก็ได้คำตอบว่าเป็นหมูหมักที่เขาเอามาตากน้ำค้างบนดอย แล้วค่อยเอามาทอดให้กิน...ดูๆ แล้วเหมือนหมูสามชั้นทอด แต่ก็ไม่เหนียวนะคะ..มีสมุนไพรฝานบางๆทอดเคียงมาด้วย แต่ก็เลี่ยนใช้ได้อยู่เนื่องจากทานอาหารไขมันค่อนข้างสูงมาเยอะ..ก็ขอตัดรสด้วยของเผ็ดคือ "ยำยอดใบชา" ไหนๆ แถวนี้ก็แหล่งปลูกชาใหญ่ที่สุดในประเทศ รสใบชาที่ขมนิดๆ ตัดกับรสเปรี้ยวเผ็ด ซู๊ดดดดยอดค่าาา แต่ขออภัย รูปภาพโฟกัสไม่ค่อยชัด มือไม้สั่นเพราะความอร่อยกินมาหลายจานก็ขอจบด้วยจานเด็กๆ คือเมนูไข่....แต่ไม่ธรรมดา.. ไหนๆ มาดอยทั้งที ขอสั่งเมนูไข่ม้วนยัดไส้มาดูหน่อย... แรกๆ พี่สาวเจ้าของร้านยกมานึกว่าสั่งปอเปี๊ยะ แต่พอดูดีๆ ไข่ม้วนยัดไส้เหรอ...อร่อยใช้ได้ค่ะ..เหมือนเจียวไข่บางๆ แล้วก็เอาไส้ที่คล้ายๆ หมูสับมาทาให้เต็มแผ่นไข่แล้วก็ม้วนเป็นแท่งยาวๆ แล้วทอดซ้ำอีกที หลังจากนั้นก็หั่นๆ เป็นคำๆ ถ้าจิ้มกับซอสพริกศรีราชาคงแซ่บ..หลังจากกินเสร็จก็นั่งผึ่งพุงกันสักพัก....สายตาก็ยังไม่วายไล่ไปตามเมนู ถึงแม้จะกินไม่ลงแล้วก็เถอะ เห็นเมนู "ต้มยำเห็ดหัวลิง" เอออ มันคือเห็นอะไรน๊าาา เรียกพี่สาวเจ้าของร้านมาถาม พี่เค้าก็ใจดี๊ใจดี เอาออกมาให้ดูด้วย...เห็ดใหญ่มากกกเกือบเท่าฝ่ามือของน้องเรา โพสลงเฟซบุ๊ค เพื่อนยังถามนึกว่าฟองน้ำลางรถ (เอ่อ..ก็คล้ายๆ อยู่นะ) เสร็จสับใบแจ้งหนี้ก็มา...โอววว ไม่แพงงงอย่างที่คิด นึกว่าบนดอยจะบวกค่าขนส่งอีกเยอะ 555 สนนราคาเพียงแค่พันต้นๆ ยังถูกกว่าร้านในเมืองที่กินไปไม่กี่จานอีก...** ร้านนี้ได้ใจจจจจจจจจจจจจจเราไปเต็มๆ (สังเกตจาก จ.จาน ) เมนูแนะนำ ยำยอดใบชา ขาหมูหมั่นโถว เอ็นกวางตุ๋น ปล. อยากกินต้มยำเห็ดหัวลิง (แต่ทานไม่ไหว) ถ้าใครได้ลองอย่าลืมบอกเล่าให้ฟังด้วยนะค้า **ปล. หลังทานเสร็จอย่าพึ่งลงจากดอยทันที...ไม่งั้นของอร่อยที่กินมันจะย้อนออกมา เราเองก็เกือบไปซะแร้ววววว continue reading