กล้วยทอดบัตรคิว

ตอนนี้เปิด

ตอนนี้ปิด

เพราะคำร่ำลือในโลกไซเบอร์แท้ๆ ที่ทำให้ฉันดั้นด้นมาค้นหาร้านนี้ในระดับ a must วางแผนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนว่าจะไปกันยังไง โทรถามเพื่อนคนเชียงใหม่ถึงรู้ว่าร้านนี้อยู่ใกล้ตลาดสันป่าข่อย สำทับแถมท้ายด้วยคำว่า มันไกลมากนะ สำหรับคนไม่มีรถอย่างเรา พอรู้จุดที่จะไป ฉันก็เปิดแผนที่เมืองเชียงใหม่ดู ไม่ไกลเท่าไรนี่นา ฉันเดินไหวแน่นอน พรุ่งนี้จะไปขึ้นเครื่องตอน 11 โมงครึ่ง มีเวลาเหลือเฟือ 7 โมงเช้าออกมากินข้าวเช้าที่ รร จัดให้ ดูทีวีอ่านข่าวน้ำท่วม เกือบแปดโมงพวกเราก็เริ่มออกเดิน เดิน จากสะพานเหล็กเลี้ยวซ้ายเดินไปทางสะพานนวรัตน์ ข้ามถนนไปเดินฝั่งตรงข้ามกับแม่น้ำนะคะ เดินไปเรื่อยๆ จะเจอซอยนี้ค่ะ ซอยที่เล็กขนาดรถมอเตอไซค์สวนกันไม่ได้ เดินเข้าซอยไปตามทางเรื่อยๆ ทางจะบังคับเลี้ยวซ้าย ผ่านรีสอร์ท ผ่านเกสท์เฮาส์เล็กๆ น่าพัก ผ่านตลาดทองคำ (เชียงใหม่ตลาดเยอะจริงๆ) แล้วก็ถึงแล้วค่ะ ตลาดสันป่าข่อย ร้านกล้วยทอดตั้งอยู่เลยตลาดไปหน่อย หาง่ายมาก ง่ายเกินคาด (แอบเสียใจนิดหน่อยเพราะคิดว่าจะหายากลึกลับซับซ้อนกว่านี้) ทางที่เดินมาไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน เพราะฉันเดินถ่ายรูป เดินวนดูของที่ขายในตลาด แวะร้านน้ำปั่น พินิจร้านข้าวซอย ชิมแคปหมูจิ้มน้ำพริกหนุ่ม แอบจิ๊กไส้อั่ว etc.ยังไม่ทันบ่นเมื่อยก็ถึงแล้ว ว้า ใกล้จัง อดปวดขาเลย พอไปถึงหน้าร้านนะคะ เห็นแล้วจะรู้ทันทีเลยว่ามาถูกร้านแล้ว ป้ายเขียนแจ้งบอกให้ลูกค้าหยิบบัตรคิวปลิวไสวอยู่สามสี่แผ่น ประมาณถ้ามองไม่เห็นนี่ ดวงตาของท่านลูกค้าก็ต้องมีปัญหาแน่ๆ นอกจากกล้วยทอด มันทอด เผือกทอด แล้ว ยังมีข้าวเหนียวปิ้งสารพัดไส้ขายด้วย ฉันตรงเข้าไปซื้อของทอดรวมทุกชนิด ถุงเล็ก 15 บาท (แค่อยากชิม กลัวอ้วนค่ะ) ส่วนเพื่อนฉันเดินดุ่ยเข้าไปคุยกับลุงเจ้าของร้านแผนก ปอก หั่นกล้วย ฉันถือถุงกล้วยทอดเดินตามเข้าไปคุยหาข้อมูล ตามประสา openricer นักรีวิวที่ดี แกเชื้อเชิญอย่างเต็มใจ แถมยังรินชาร้อนอู่หลงของแม่ฮ่องสอนให้จิบไปพร้อมกับกินกล้วยทอดอีกต่างหาก เลยนั่งพักขา คุยไป กินไปเพลินเลย จนแกปอกกล้วยได้เต็มตะกร้า ลุงแกเป็นคนกรุงเทพค่ะ บ่ใจ๊คนเจียงใหม่น่ะเจ้า แกย้ายครอบครัวมาอยู่ที่เชียงใหม่มาได้ 29 ปีแล้วลูกๆ ต่างก็เรียนจบมหาวิทยาลัยกันหมดแล้ว ร้านแกก็เจริญก้าวหน้า มีที่ดิน มีบ้านมีรถรวมทั้งมีชื่อเสียง(อันนี้สำคัญที่สุด ดูที่ฉันดั้นด้นมากินกล้วยทอดแกจิ) ขายกล้วยวันละเป็นร้อยหวี ฝีมือแกต้องไม่ธรรมดาจริงๆ มาพูดเรื่องรสชาติกันมั่งว่าชิมแล้วรู้สึกยังไง ฉันกินมันทอดเป็นชิ้นแรก แป้งด้านนอกกรอบบาง เนื้อมันข้างในนุ่มอร่อย ผ่านค่ะ มันทอด แค่ผ่านนะคะ ชิ้นต่อไปกล้วยทอด ฉันว่ากล้วยแข็งฝาดชิ้นบางไปหน่อย แป้งด้านนอกพอทิ้งไว้นานๆ เริ่มอมน้ำมัน ไม่ผ่านค่ะ กล้วยทอด ไม่ผ่านสำหรับฉันอย่างแรง ถึงกล้วยทอดจะรสชาติไม่ถูกใจ รสชาติอาหารบางทีจะอร่อยถูกปากได้ก็เพราะความเคยชิน นี่คือสัจธรรม ที่ทั้งคนกิน และคนทำอาหาร ต้องเปิดใจกว้างยอมรับ แต่ความภูมิใจที่เราเดินไปค้นหาร้านได้ด้วยตัวเองนี่ มันสุโก่ยมากค่ะ อยากเชิญชวนทุกท่านที่พลัดหลงมาอ่านรีวิวนี้ไปเดินกันเยอะๆ แล้วท่านจะรู้ว่าการเดินเที่ยวมันวิเศษขนาดไหน โลกที่เห็นด้วยสองขาของเรามันมีรายละเอียดยิบย่อยต่างกับโลกที่รถวิ่งผ่านฉิวๆ เยอะเลยค่ะขอนอกเรื่องอีกนิดค่ะ เมื่อวานไปเล่น flight of the Gibbon มา สนุกสนานมากมายเป็นการเล่นโหนสลิงในแบบผจญภัยกลางป่าร้อนชื้นเก่าแก่อายุเป็นร้อยปีที่บ้านแม่กำปอง อยากให้ไปลองเล่นกันดู ไม่ค่อยมีคนไทยไปเล่นค่ะ เท่าที่สอบถามจากทีมงาน 90 % ที่ไปเล่นเป็นชาวต่างชาติ กลุ่มฉันที่ไปก็เป็นคนไทยกลุ่มเดียวที่เห็นตลอดวันนั้น คนไทยที่ไปด้วยอีกคนก็ภรรยาคนไอริชค่ะ ไปที่นี่ดีกว่าเล่นรถไฟเหาะในสวนสนุก ไม่เสียวท้องแบบขย้อน ไม่ปวดหัวเวียนหน้า เป็นการเล่นแนวอนุรักษ์ธรรมชาติ ปลอดภัย มีผู้ดูแล สามคนต่อผู้เล่นเก้าคน ได้เดินดูป่าโบราณสวย ๆต้นไม้ใหญ่สมบูรณ์ เล่นเสร็จมีจัดอาหารให้ทานข้างลำธาร มีคนเล่นดนตรีพื้นเมืองเหนือขับกล่อม มื้อนี้กินข้าวไปสามจาน เอิ้ก ก็คนมันทั้งเหนื่อยทั้งหิวนี่นา ก่อนกลับคนขับรถตู้ยังพาไปแวะเดินน้ำตกแม่กำปองด้วยค่ะ อ่านต่อ